از تالک به دلیل دارا بودن نقطه ذوب بالا و ضریب انبساط و انقباض ‌دمایی مناسب، ضریب پخش خوب در ساخت سرامیک استفاده می شود. این خصوصیات باعث می شود تا درجه حرارت پخت سرامیک کاهش یابد. در واقع از تالک با توجه به هدایت گرمایی بالا، مقاومت دی‌الکتریک بالا و هدایت الکتریکی کم تالک و ارزانی قیمت آن در تولید انواع مخصوص سرامیک و چینی الکتریکی استفاده می‌کنند. در بدنه سرامیک های سنتی از تالک زمینکاو به میزان ۳۰ تا ۶۰ درصد استفاده می شود. سرامیک های استاتیت که به عنوان عایق های الکتریکی استفاده می شوند، از تالک ، ۱۰ % کائولن و ۱۰ % کربنات باریم در دمای ۱۳۴۹- ۱۳۵۵ درجه سانتی گراد ( ۱۲- ۱۳ ساعت ) ساخته می شود.

سرامیک های کوردیریتی به دو روش ساخته می شوند: مخلوط ۴۴ % تالک خالص، ۴۱ % کائولن و ۱۵% اکسید آلومینیوم و یا ۵۰ % کائولن و ۵۰ % کلریت غنی از منیزیم. شبکه بلوری کانی‌های آبدار مانند تالک در هنگام پخت از بین می‌رود و پس از خروج آب ساختمانی، مواد باقیمانده، ممکن است با یکدیگر ترکیب شوند تا در فرآورده پایداری بوجود آورند و یا احتمالا با سایر مواد سازنده بدنه سرامیکی واکنش نمایند. نوع واکنش بستگی به دمای پخت و سایر عناصر موجود در بدنه دارد. هنگامی که دما به ۹۵۰ درجه سانتیگراد برسد، تالک با از دست دادن آب ساختمانی تبدیل به کلینوانستاتیت (Clinoenstatite) شده و دیگر جاذب رطوبت نمی‌باشد.